In de tweede helft van de jaren negentig werd het internet enorm populair en hoopten veel mensen en bedrijven een graantje mee te pikken van de onbegrensde mogelijkheden die dit bood. Klanten konden op een geheel nieuwe manier worden bediend. Er waren geen grenzen meer aan het aantal mensen dat met een winkel kon worden bereikt, omdat door het internet de hele wereld binnen bereik lag. De Amerikaanse technologie-index Nasdaq liep snel vol met bedrijven die wilden meeprofiteren van deze nieuwe verwachtingen. Op 10 maart 2000 was de waarde van de Nasdaq in slechts één jaar tijd verdubbeld. Het probleem was dat veel van deze Nasdaq-bedrijven eigenlijk nauwelijks waarde hadden. Deze bedrijven waren uitsluitend gesticht op basis van verwachtingen en financierden hun uitbreiding met leningen van hoopvolle investeerders die de enorme financiële tekorten in de boekhouding accepteerden. Tussen 2000 en 2002 spatte de bubbel uit elkaar. De Nasdaq zakte op 9 oktober 2002 naar een historisch laag niveau en bereikte een koers van 1114,11. Deze val werd hierna de dotcom-bubbel of de IT-bubbel genoemd. De volgende documentaire beschrijft het verhaal van de dotcom-bubbel. Een klassieke voorbeeld van een dotcom-bedrijf dat de crisis niet overleefde, was de Engelse kleding- en cosmeticawinkel Boo.com. De website ging live in 1999: het bedrijf verloor in de eerste achttien maanden 135 miljoen dollar. Het probleem van Boo.com was exemplarisch voor de eerste internetwinkels. De site maakte gebruik van flash-technologie om gebruikers een online 3D-winkelervaring te bieden. De meeste internetgebruikers hadden destijds nog een erg trage verbinding. Winkelen op Boo.com werd daarom gekenmerkt door lange wachttijden en vele crashes. Boo.com was echter niet het enige bedrijf dat de dotcom-crash niet overleefde. Winkels zoals Webvan.com, Beautyjungle.com, pets.com en Ritmoteca.com zijn voorbeelden van bedrijven die miljoenen dollars aan leningen ontvingen, maar nooit een succesvol bedrijfsmodel wisten te creëren.
